Μακεδονικό – Προσφυγικό: Δύο περιπτώσεις με τον ίδιο παρανομαστή.

Μια βαθύτερη ανάλυση του χαρακτήρα των Ελλήνων θα μας οδηγήσει σε συμπεράσματα που σχετίζονται με την πολιτική και τις επιθυμίες των ελλήνων στα διεθνή και εθνικά θέματα.

Ζούμε χρόνια τώρα ως Έλληνες και ως υπερήφανος λαός με την ιστορία των προγόνων μας βαλμένη μέσα στο πετσί μας, μέσα στο αίμα μας, μέσα στο σώμα μας.

Αυτό αισθάνονται και νοιώθουν κυρίως οι συντηρητικοί πολίτες. Ότι είναι ακριβές αντίγραφο των προγόνων. Και αυτό κάποιοι πολιτικοί το εκμεταλλεύονται. Και ίσως όχι πάντα με σκοπιμότητα αλλά γιατί και οι ίδιοι πιστεύουν το ίδιο.

Συντήρηση. Η εκκλησία πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων και οι πολιτικοί των συντηρητικών κομμάτων. Οι ακραίοι περισσότερο και οι νουνεχείς μόνο σε περιπτώσεις κινδύνου της εξουσίας τους. Κάποιοι φτάνουν στην πατριδοκαπηλία και κάποιοι στην εθνική έξαρση.

Εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, είμαστε μετά από δύο χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοι μας. Οι φιλόσοφοι, οι μαθηματικοί, οι γιατροί, οι πολιτικοί, οι ηγέτες και οι στρατιώτες. Εμείς είμαστε ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Λεωνίδας. Ο Περικλής και Δημοσθένης. Και ας έχουν περάσει από την Ελλάδα μέχρι σήμερα κόσμος και κοσμάκης.

Και το σπουδαιότερο ας έχουν αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα οι επιστήμες, τα οικονομικά μέσα και οι διεθνείς σχέσεις και συσχετισμοί. Ας έχουμε περάσει καταστροφές και καταστροφές. Πολέμους, δικτατορίες, νίκες και ήττες. Και χίλια χρόνια φεουδαρχίας και οθωμανικού ζυγού.

Και έτσι φτάσαμε, επειδή είμαστε ο περιούσιος λαός, στους μακεδονομάχους και σήμερα στους πολιτοφύλακες των συνόρων. Ανακατεμένοι. Από την μια η εθνική έξαρση γιατί έτσι βόλευε το συντηρητικό κόμμα. Μαζί με την πατριδοκαπηλία γιατί έτσι βολεύει τους πάσης φύσεως εκμεταλλευτές. Και τέλος μαζί με αυτούς που σε δύσκολες στιγμές θα μετατραπούν και πάλι σε μαυραγορίτες…