Τώρα ήταν ένας ιός. Ήλθε στην ζωή μας έτσι ξαφνικά, από το πουθενά. Λες και ήταν άνθρωπος με τεράστια δύναμη που μας δοκίμαζε αν είμαστε απροετοίμαστοι.
Και τότε εμείς μπροστά στον κίνδυνο. Μπροστά σε αυτόν τον απάνθρωπο ιό της δοκιμασίας και της τιμωρίας ορθώσαμε έγκαιρα θα έλεγα στην Ελλάδα το ανάστημα μας και τι είπαμε. Αντιστεκόμαστε γιατί έχουμε ατομική και συλλογική ευθύνη, Μάλιστα βρήκαμε και τους ήρωες μας, Τους υγειονομικούς του δημοσίου.
Βρέθηκε αμέσως και το φάρμακο για την συνείδηση του λαού και όχι για την υγεία του. ήταν η ατομική και συλλογική ευθύνη. Η πολιτική ευθύνη και η κυβερνητική ευθύνη πάει περίπατο. Έπρεπε να την βγάλουν από το μυαλό των πολιτών.
Μετέφεραν τις ενοχές και συνεχίζουν να τις μεταφέρουν στο άτομο, στον πολίτη, με στόχο να εξαλείψουν τις δικές τους πολιτικές και ποινικές ευθύνες.
Γιατί μην μας πείτε ότι δεν ευθύνονται. Μην μας πείτε ότι και ο ιός δεν είναι το ίδιο με την φωτιά και την πλημμύρα, που έρχονται απροειδοποίητα Μην μας πείτε ότι ξεχάσατε την πυρκαγιά στο Μάτι και τι έλεγαν αυτοί που σήμερα μιλούν για ατομικές και συλλογικές ευθύνες.
Και μάλιστα όταν αντί να προετοιμαστούν έστω και με τα λίγα μέσα που διέθετε η χώρα έπρατταν το αντίθετο. Απέλυαν γιατρούς. Μετέτρεπαν τα νοσοκομεία μας σε Ιδιωτικού Δικαίου. Τις εργαστηριακές εξετάσεις και την παραγωγική ογκολογικών φαρμάκων τα έδιναν σε ιδιώτες και το εθνικό σύστημα υγείας το απαξίωναν, ζητώντας να κατεδαφιστούν τα μισά άχρηστα νοσοκομεία της χώρας.
Αυτό που γίνεται σήμερα με την ατομική και συλλογική ευθύνη, ακριβώς το ίδιο έγινε και τότε με την πτώχευση. Ρήμαξαν την χώρα με τις μίζες, τα Θαλασσοδάνεια, τις σπατάλες και τις κομπίνες του κάθε Βγενόπουλου και τελικά είπαν ότι φταίμε εμείς που παίρναμε δάνεια για διακοπές και καταναλώναμε περισσότερα από όσα είχαμε.
Να το γνωρίζετε. Στο τέλος θα φταίτε εσείς που δεν μείνατε στα σπίτια σας. Που δεν είχατε ατομική και συλλογική ευθύνη. Γιατί και εδώ ισχύει “το όλοι μαζί τα φάγαμε”…