Όταν ξαφνικά το 2010 ο τότε Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου μας έστειλε στο ΔΝΤ από το Καστελόριζο οι περισσότεροι από εμάς πιστέψαμε ότι την ευθύνη για την πτώχευση την έχει ο Παπανδρέου. Αυτό μας έκανε να πιστέψουμε το σύστημα που λυμαίνονταν της διαπλοκής την χώρα.
Και όμως μια πτώχευση απαιτεί πολλά χρόνια. Και ειδικά μιας χώρας τα χρόνια της σπατάλης, της ρεμούλας, της μίζας και της διαπλοκής ακόμα πιο πολλά.
Σήμερα ακούμε από τον νέο Πρωθυπουργό πρώτον ότι επιστρέψαμε στην κανονικότητα και δεύτερον ότι η οικονομία πηγαίνει πολύ καλά τους τελευταίους μήνες!.
Το πρώτο λοιπόν μεγάλο ερώτημα που θέτουμε είναι πως γίνεται να θέλει η χώρα πολλά χρόνια για να πτωχεύσει και για να ανακάμψει να θέλει έξη μήνες.
Το δεύτερο ερώτημα είναι ακόμα πιο σοβαρό. Ξέρουμε ότι η κανονικότητα απαιτεί κανόνες και η οικονομία απαιτεί σοβαρότητα.
Όταν λοιπόν η πολιτική εξαρτάται από τους ιδιοκτήτες του ποδοσφαίρου. Όταν η πολιτική στηρίζεται σε πέντε μεγαλοεκδότες και μεγαλοκαναλάρχες. Όταν το ρουσφέτι στις προσλήψεις πάει σύννεφο. Όταν οι επενδύσεις γίνονται Φεικ νιους του Άδωνι και του Χοντρογιάννη της Τσιπίτα. Και όταν η υγεία και η παιδεία ξεπουλιούνται στους μεγάλους.
Τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα επικρατήσει ο νόμος του ληστρικού καπιταλισμού. Θα φτάσουν μέχρι να ξεκοκαλίσουν μέχρι και το τελευταίο σώμα του φτωχού πολίτη.