Είναι γνωστό ότι η πτώση μιας δικτατορίας συνδέεται με μια εθνική καταστροφή, όπως στην Κύπρο, που οφείλεται στην ίδια την δικτατορία. Αυτό έγινε και στη Λιβύη, μόνο που εκεί από την πτώση του Καντάφι το 2011 μέχρι και σήμερα ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται και οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί αυξάνονται.
Στην Λιβύη σήμερα υπάρχουν τρεις σχεδόν ανεξάρτητες μεταξύ τους περιοχές. η Δυτική η Ανατολική. και η Νότια.
Στην δυτική περιοχή με πρωτεύουσα την Τρίπολη εδρεύει ο αναγνωρισμένος από τα περισσότερα κράτη Πρωθυπουργός Φαγέζ αλ Σάραζ (αυτός που υπέγραψε το μνημόνιο με την Τουρκία) και το διασπασμένο σε πολλές φατρίες Εθνικό Συμβούλιο το οποίο ελέγχεται από τους ισλαμιστές με αρχηγό τους τον φιλοτουρκικό Σουεχλί, αλλά μέσω μιας μάχιμης στρατιάς που βρίσκεται στην πόλη Μισράτα. Σε αυτή την περιοχή η ταυτότητα της εξουσίας είναι το πολιτικό Ισλάμ. Οι ένοπλες ομάδεςτης Δυτικής Λιβύης ενώθηκαν κάτω από το λάβαρο της επιχείρησης “Αυγή” με στόχο την εξουδετέρωση της επιχείρησης “Αξιοπρέπεια” της Ανατολικής Λιβύης. Υποστηρίζεται κυρίως από την Τουρκία και το Κατάρ.
Στην Ανατολική περιοχή με πρωτεύουσα το Τουμπρούκ ισχυρός άνδρας είναι ο στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ και η στρατιωτική έδρα είναι στην πόλη Μαρτζ. Στο Τουμπρούκ εδρεύει η Βουλή των αντιπροσώπων με πρόεδρο τον Αγκίλα Σάλαχ (Ήλθε στην Αθήνα προχθές) Στην Ανατολική περιοχή της Κυρηναϊκής χερσονήσου η ταυτότητα της εξουσίας είναι κοσμική. Ο στρατάρχης Χάφταρ ένωσε τις ανατολικές δυνάμεις και με την επιχείρηση “Αξιοπρέπεια” εξουδετέρωσε με μάχες τους ισλαμιστές της περιοχής. Υποστηρίζεται κυρίως από την Αίγυπτο, την Ρωσία και την Γαλλία.
Στη νότια περιοχή που είναι και η μεγαλύτερη αλλά έρημος και αραιοκατοικημένη η κατάσταση είναι αμφιλεγόμενη και ελέγχεται κατά τόπους από τους αρχηγούς των δεκάδων φυλών Τουαρέγκ..
Οι ένοπλες ομάδες της δυτικής Λιβύης ενώθηκαν κάτω από το λάβαρο της επιχείρησης «Αυγή», με στόχο την εξουδετέρωση της «Αξιοπρέπειας». Οι μεν στην ανατολή κεφαλαιοποιούν τον φόβο για ένα χαλιφάτο του Ισλαμικού Κράτους και οι δε στη δύση, τον φόβο της επιστροφής στην Τζαμαχιρία (Χώρα των μαζών).
Στο εσωτερικό της χώρας, υπήρχαν δύο τακτικοί στρατοί, ένας με το όνομα εθνικός στρατός της Ανατολής και ο λιβυκός στρατός της Δύσης. Ακόμα και οι πρεσβείες της Λιβύης είναι χωρισμένες σε στρατόπεδα, διαιωνίζοντας την εσωτερική εμφύλια κατάσταση.
Όσο περνούσε ο καιρός, τα προβλήματα του πολέμου άρχισαν να έχουν καθημερινό αντίκτυπο στη ζωή των Λίβυων. Η Λιβύη σήμερα βιώνει τον δικό της συριακό εμφύλιο. Δημόσια κτήρια από την εποχή των Ιταλών χτυπήθηκαν, πανεπιστήμια καταστράφηκαν, η αρχαιοκαπηλία βρήκε πάλι γόνιμο έδαφος, τα σχολεία δεν έχουνε βιβλία, η τιμή του ψωμιού τριπλασιάστηκε και μία χώρα παραδόθηκε στα χέρια οπλαρχηγών και τσιφλικάδων. Η ρευστότητα και η έλλειψη χρήματος αποτελεί φλέγον ζήτημα, κυρίως για τις πληρωμές δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού.
Το κοσμικό κράτος στα ανατολικά της χώρας έχει πιο δυνατή και ενωμένη στρατιωτική δύναμη από αυτήν στα δυτικά και στην περίπτωση της νίκης δεν θα υπάρχουν εσωτερικές μονομαχίες. Έχει, επίσης, περισσότερους υποστηρικτές ανάμεσα στους πολίτες της χώρας, που φοβούνται τα σενάρια ισλαμικού κράτους, όπως συνέβη σε Συρία και Ιράκ. Η αδυναμία τους, βέβαια, βρίσκεται στο ότι θεωρούνται «ερασιτέχνες» στην πολιτική και δεν ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι με τις Δυτικές χώρες.