Παρακολουθώντας τις συζητήσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία, δεν άντεξα τον πειρασμό να προχωρήσω σε μία κριτική με αφορμή την τροπολογία του άρθρου 86 περί ευθύνης Υπουργών.
Όλοι πιστεύουμε ότι τα καθήκοντα του Υπουργού ήταν να εισάγει προς ψήφιση νομοσχέδια, να εκδίδει Προεδρικά Διατάγματα, να εκδίδει Υπουργικές αποφάσεις, να διαχειρίζεται τα του Υπουργείου του..
Κατά την συζήτηση του άρθρου 86 μάθαμε ότι καθήκον του Υπουργού είναι και να δωροδοκείται. ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΟΙΝΩΣ!
Από που προκύπτει αυτό.
Στην συζήτηση για την αλλαγή του χρόνου παραγραφής των αδικημάτων των Υπουργών η αντιπολίτευση πρότεινε να υπάρξει διευκρινιστική διάταξη που θα ξεκαθαρίζει ότι η δωροδοκία του Υπουργού γίνεται επ’ ευκαιρία των καθηκόντων του. Και μάλιστα να πηγαίνουν στον φυσικό δικαστή όχι μόνο για τα αδικήματα που θα γίνουν αλλά και γι’ αυτά που είχαν γίνει στο παρελθόν. (Ζήμενς, Νοβάρτις κλπ)
Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη. Τα αδικήματα μεταξύ των οποίων και η δωροδοκία του Υπουργού δεν γίνονται με την ευκαιρία της άσκησης των καθηκόντων του, αλλά κατά την διάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων και άρα δεν διώκεται. (ένα τροχαίο, μία ιδιωτική διαφορά, αλλά και μία μίζα.!!)
Έτσι η δωροληψία, ή κοινώς μίζα, ενός Υπουργού είναι μία πράξη τελούμενη ως καθήκον, σε πλήρη μετάφραση!
Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν πιάνεται Υπουργός να κλέπτει οπώρας, δηλαδή να παίρνει την μίζα. Για την υπεράσπιση του θα επικαλείται ότι το έκανε για να μην διαπράξει το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.