Πριν σας πούμε τι λέει ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s σας ενημερώνουμε, για να γνωρίζετε την ιστορία της, ότι είναι η ίδια εταιρεία που το 2009, δηλαδή ένα χρόνο πριν από την πτώχευση μας αξιολογούσε θετικότατα!!!

Στην προχθεσινή της λοιπόν ετήσια έκθεση της μας λέει ότι: «Η Ελλάδα είναι η μία και μοναδική χώρα στην Ευρωζώνη που έχει χρεοκοπήσει μια φορά και επιβαρύνεται με το υψηλότερο δημόσιο  χρέος, βρίσκεται σε επισφαλή θέση και δεν αρκούν κάποιες μικρές βελτιώσεις στα νούμερα ή κάποιες μεταρρυθμίσεις που επιτάσσει η τρέχουσα νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Πρέπει να αποδειχτεί ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές έχουν μόνιμα και σταθερά αποτελέσματα σε επίπεδο βελτίωσης των δεικτών του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, γιατί η ελληνική οικονομία πάσχει από σοβαρές ανισορροπίες, είναι εξαιρετικά ευάλωτη σε εξωτερικά σοκ και ανά πάσα στιγμή μπορεί εκ νέου να εκτροχιαστεί»

Ποια είναι τα πέντε τρωτά σημεία της χώρας κατά την Moody’s που επιφυλάσσονται για το success story της κυβέρνησης

1. Το υψηλό δημόσιο χρέος που αντί να μειωθεί αυξάνεται και έχει φτάσει στα 406 δισ. Ευρώ! Αν και έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια στο 148% του ΑΕΠ λόγω του υψηλού πληθωρισμού παραμένει επικίνδυνο. Ο κίνδυνος εκτροπής εξαιτίας του χρέους μετριάζεται επειδή υπάρχει το μαξιλάρι κεφαλαίων στο ελληνικό δημόσιο και το χρέος είναι ρυθμισμένο σε χαμηλά επιτόκια και μακροπρόθεσμες λήξεις. Όμως θα αποτελέσει πρόβλημα το 2032 όταν το χρέος θα αυξηθεί από τους αναβαλλόμενους τόκους των 25δις. ευρώ και εκεί μια στραβή εύκολα να πετάξει ξανά την Ελλάδα εκτός αγορών!
2. Το μεγάλο εξωτερικό έλλειμα της χώρας είναι το δεύτερο τρωτό σημείο. Η χώρα έχει παραγωγικό έλλειμμα. Έχει μεγάλη εξάρτηση από τον τουρισμό και την ναυτιλία και άρα είναι ευάλωτη από εξωτερικά σοκ όπως ήταν η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που οδήγησε στην χρεωκοπία. Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα πρέπει να αλλάξει η δομή της ελληνικής οικονομίας και να υπάρξουν βελτιώσεις στην παραγωγή και στις εξαγωγές, δηλαδή να γίνει αλλαγή του οικονομικού μοντέλου. Και επειδή αυτή η αλλαγή απαιτεί χρόνο ο μόνος τρόπος μείωσης των εμπορικών ελλειμμάτων, όταν προκύπτει ανάγκη, είναι η μείωση του κόστους εργασίας, δηλαδή η καθήλωση των μισθών!
3. Οι τράπεζες βρίσκονται ακόμα στον αναπνευστήρα. Έχουν χαμηλούς δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας και το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων τους αποτελείται από αναβαλλόμενο φόρο, δηλαδή από «αέρα». Όσο παραμένει αυτό το πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει νέα προβλήματα και πιέσεις στην ελληνική οικονομία και «κοκκινίσουν» ξανά δάνεια.
4. Οι καθυστερήσεις στην Ελληνική Δικαιοσύνη είναι μείζον πρόβλημα στην επίλυση των υποθέσεων αστικών και εμπορικών συναλλαγών. Και άρα είναι αποτρεπτικός παράγοντας στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
5. Και τέλος τα δυσμενή δημογραφικά στοιχεία δηλαδή η μείωση του πληθυσμού, η φυγή νέων οικογενειών στο εξωτερικό (εκτιμάται ότι έφυγαν από 320 έως 700 χιλιάδες την δεκαετία της κρίσης) που οδηγεί στη μείωση εξειδικευμένου και εργατικού δυναμικού σημαίνουν περιορισμό των δυνατοτήτων ανάπτυξης της οικονομίας.

Τα δυσμενή δημογραφικά στοιχεία που πρώτη φορά καταγράφονται ως βαρίδι στην ανάπτυξη της Ελλάδας από οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης, είναι Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα, που είναι αδύνατο να λυθεί με το αναπτυξιακό υπόδειγμα της ελληνικής οικονομίας το οποίο προκρίνεται: οικοδομή και τουρισμός, φτηνή ανάπτυξη, φτηνό εργατικό δυναμικό, χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές για τις επιχειρήσεις.

Τα στοιχεία που δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ για την συνολική χρηματοδότηση για τις δαπάνες υγείας είναι αποκαλυπτικά και φανερώνουν την κατάντια της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο της ισονομίας στην παροχή αυτού του αγαθού.

Το 2022 οι συνολικές δαπάνες για την υγεία διαμορφώθηκαν στα 17,56 δις. Ευρώ> Από αυτά οι πολίτες πλήρωσαν από την τσέπη τους 5,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Ποσό που θεωρείται ιδιαίτερα υψηλό!

Εάν υπολογίσουμε ότι το ποσό των 5,9 δις. αφορούν στο μεγαλύτερο μέρος τις ιδιωτική συμμετοχή σε φάρμακα αντιλαμβανόμαστε ότι το ποσό μπορεί και να διπλασιαστεί προσθέτοντας τα φακελάκια, τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής ασθενών και συγγενών στη Ρόδο, στη Αθήνα και στην Κρήτη. Όσο για τα έξοδα στους οδοντιάτρους μάλλον δεν πρέπει να τα υπολογίζουμε.

Ούτε φυσικά στις δημόσιες δαπάνες δεν υπολογίζονται οι ασφαλιστικές επί 30 και 40 χρόνια εισφορές μας.

Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι τα έξοδα της ιδιωτικής συμμετοχής γίνονται από πολίτες που έχουν ένα αποκούμπι και ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αποκλείεται από το παραπάνω αισχρό σύστημα εκμετάλλευσης αφού το Εθνικό Σύστημα Υγείας έχει εντέχνως καταρρεύσει.. Αυτά φυσικά αφορούν ένα άλλο παραμύθι που μιλά για την  ισότητα των πολιτών στα δημόσια αγαθά της υγείας και της εκπαίδευσης…

Μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Και αυτή που γυρίζει το διαδίκτυο με τον υπουργό υγείας Άδωνη και όλο το επιτελείο του πάνω από το κρεβάτι του ασθενή που μόλις χειρουργήθηκε είναι η φτώχια της Ελλάδας,

Στήθηκε ολόκληρο απογευματινό χειρουργείο στο δημόσιο νοσοκομείο, βρέθηκε ο ασθενής, βρέθηκαν οι γιατροί, έγινε η εγχείρηση, και για αυτή την φωτογραφία του χάρισαν τα 1600 ευρώ που βάζουν τους ασθενείς να πληρώσουν.

Ρώτησαν στο πρωινό κανάλι τον Άδωνη γιατί πρέπει να πληρώνουν στα δημόσια νοσοκομεία οι ασθενείς όταν έχουν δώσει με τις ασφαλιστικές τους εισφορές, ακόμα και οι συνταξιούχοι ένα κάρο λεφτά, εκείνος διαβάστε τι απάντησε:   .

«Θα σας πω τι μου είπε ο Τομσεν (θυμάστε εκείνον τον τύπο των δανειστών μας) Στα νοσοκομεία ο ασθενής πρέπει να πληρώνει!! Όχι φυσικά ο ασφαλισμένος, αλλά ο ανασφάλιστος!!»

Και ας προσπαθούσε ο δημοσιογράφος να του πει ότι μα και αυτός που εγχειρίστηκε το απόγευμα θα πλήρωνε ενώ είναι ασφαλισμένος….

Αγαπητοί μας φίλοι θα το ξαναπούμε άλλη μια φορά για να προετοιμαστούμε. Μας έχουν πτωχεύσει και δεν μας λένε την αλήθεια. Τα πάντα θα ιδιωτικοποιήσουν για να πάρουν πίσω τα δανεικά. Και αντί να προστατεύσουν την δημόσια περιουσία, αντί να την αυγατίσουν  να έχει το κράτος καβάντζα το 2032 που λήγει η περίοδος χάριτος της αποπληρωμής, εμείς σήμερα την ξεπουλούμε στα κοράκια των Φαντς με αποτέλεσμα τότε να αρχίσουν να παίρνουν από αυτά που κρατάμε για μια δύσκολη ώρα. Όσοι φυσικά έχουν περίσσευμα. Ήδη με την οριζόντια φορολογία ξεκίνησαν, τώρα ήρθε και ο Άδωνης με τον τιμοκατάλογο των επεμβάσεων. Μέχρι το 2032 θα μας έχουν μάθει να μας αρέσει το άρμεγμα όσοι φυσικά έχουν γάλα. Οι άλλοι θα πάνε για το σφαγείο,,….

Δεν έχουμε να πούμε τίποτε! Από σεβασμό στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη μας αναδημοσιεύουμε ότι ο ίδιος έγραψε στην αρχή της πτώχευσης στις 1 Μαρτίου του 2012 και ο ίδιος πάλι το αναδημοσίευσε λίγο πριν πεθάνει τον Δεκέμβριο του 2023 στα 84 χρόνια. Μπορεί να είναι για λίγους, όσους απόμειναν. Αξίζει να το διαβάσουμε.

Το αφιερώνω με αγάπη στους αναγνώστες μου σχολιαστές που στεναχωριούνται… Κ. Καϊσερλης

ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ: ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 

«Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τώρα τελευταία, αλλά μ’ έχει πιάσει μια πλήρης αδράνεια. Σαν να έφτασα πρόωρα στο τέρμα μιας διαδρομής που ήλπιζα κάπως αλλιώς να τελειώσει. Παρακολουθώ τα γεγονότα βέβαια με θλίψη, αλλ’ αυτό το συναίσθημα δε μου είναι κάτι το πρωτόγνωρο.

Το χα από χρόνια πριν και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. Τόχα από τότε πούγραφα το «Γουόκ μαν» και το «Για πούλημα λοιπόν», βλέποντας αυτή την άβυσσο της πολιτικής, πολιτιστικής και πνευματικής ξεπεσούρας.

Αυτή τη λατρεία προς ό,τι το ευτελές κι αυτή την αναξιοκρατία σ’ όλο της το μεγαλείο, νάχουν κατακλύσει τα πάντα στη ζωή μας. Πρωτοσέλιδα, κανάλια, εκδηλώσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, γεμάτες ως επί το πλείστον απο παραπληροφόρηση.

Βήμα συνήθως σ’ αυτούς που δεν είχαν να πουν τίποτα, παρεκτός απ’ το να καλύπτουν με όμοιες πάντα σοβαροφανείς κουβέντες ένα συγκεκριμένο χρόνο ή με κενές λέξεις ένα συγκεκριμένο χώρο.

Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί και πάει λέγοντας. Όμως διόλου δε μας πείραζε. Ίσα ίσα, μάλιστα, που τα επικροτούσαμε κι όλας σε τέτοιο σημείο, που άμα κάποιος «ανθρωπάκος» πήγαινε να πει κάτι σοβαρό ή δεν έβρισκε βήμα, το πιθανότερο, ή το πολύ πολύ ως «γραφικός», αντιμετώπιζε μια κατάσταση του στυλ «Άντε, πες το ποίημα σου και τέλειωνε, να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας ».

Κι η δουλειά ήταν αυτή που εκούσια ή ακούσια προετοίμαζε το επερχόμενο. «Αξίζεις; Θα σε κοντύνω να μη φαίνεσαι. Θα φωνάξω πιο δυνατά να μην ακούγεσαι, δεν έχει σημασία τι θα πω, δε με νοιάζει και κυρίως δεν ντρέπομαι, φτάνει να μην υπάρχεις εσύ, και δεν πρέπει να υπάρχεις, γιατί ξέρεις ποιος είμ’ εγώ ρε;» Εντάξει, δεν ξέρω αλλά υποθέτω. Μάλλον είσαι αυτός που έστειλε τον Ανατολάκη στη Βουλή και γύρισε την πλάτη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο νεοέλληνας που μόλις το πρόβλημα ξέφυγε απ’ την «πολυτέλεια της περισπωμένης» κι έπεσε στην τσέπη μας, τότε ως διά μαγείας σκίρτησε μέσα του ένας αχταρμάς αρχαίων προγόνων και Τζίπ, ΔΕΗ και πολιτισμού, Εφορίας, Σύνταξης και ιστορίας, όλα μαζί. Κι έτσι όπως τούρθαν απότομα, τα πήρε κι αυτός στο κρανίο που λένε, και μισοέντρομος μισοπερήφανος και αγανακτισμένος, κατέβηκε στο Σύνταγμα.

Λαός να δούν τα μάτια σου. Άνθρωποι κάθε λογής, κάθε χρώματος φύλου και ηλικίας, όλοι εκεί. Άλλοι καθισμένοι στις σκάλες και στα πεζούλια κι άλλοι όρθιοι με το βλέμμα στραμμένο προς τη Βουλή, να συζητούν να συμφωνούν και να δείχνουν. «Αλήθεια! Τι ομορφιά μπορεί νάχει αυτός ο κόσμος – όταν θέλει!» Είπα!

Αλλά πριν προλάβω καλά καλά να σώσω τα λόγια μου, συνέβη το αναπάντεχο. Κάποιος εξ ημών, που κανείς μέχρι στιγμής δεν τον είχε προσέξει, ήρθε στα καλά του καθουμένου, στήθηκε μπροστά μας και κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλό του, άρχισε να φωνάζει: «Κάμερα σε μένα! Ο καιρός γαρ εγγύς, τόμος ένα και δύο!» Κανονικός φαινόταν, αλλά μου την έδωσε ο τρόπος του. Εγωισμός;

Όπως θέλετε πείτε το αλλά εγώ δεν κρατήθηκα. Στήθηκα, λοιπόν, καμαρωτός καμαρωτός, ύψωσα τα χέρια μου προς τον ουρανό και κοιτώντας στο πουθενά βροντοφώναξα: «Έϊβαλα! Έϊβαλα!…» Δεν ξέρω γιατί τόπα, έτσι μούρθε, αυτό όμως που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Μια ομάδα έξαλλων ανθρώπων όρμησε προς την πλατεία αλαλάζοντας:

«Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, το Δού Νού Τού σκαρφάλωνε στα δέντρα…! Στα δέντρα εσείς; Παρθενώνες εμείς!» Ένας άλλος μόνος του συμπλήρωνε: «Κι ο Αλλάχ θα βοηθήσει!». Ο δικός μου στο μεταξύ είχε αλλάξει μοτίβο: «Νεφελίμ, Ελλοχίμ, τακ τακ σκληρό εξώφυλλο!»  Ξοπίσω μια άλλη ομάδα ερχόταν επαναλαμβάνοντας με έμφαση για το δίκιο του εργάτη, κι η ατμόσφαιρα τελικά άρχισε να ζεσταίνει. Πήρανε μπρoς και τα τραγούδια.

Σιγανά, ταπεινά και τρυφερά τραγούδια, μαζί με θούρια, παιάνες και ύμνους βυζαντινούς. «Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα!»  Όλα, εκτός απ τα Ματ, που αγρίεψαν λόγω Μουσικής κι ορμήσανε κραυγάζοντας: «Σκασμός!» Το πλήθος αντιστάθηκε: «Γαμώ τη μάνα σας!» «Όχι τέτοια, όχι τέτοια!» συνέστησαν οι πιο ψύχραιμοι.                                                           Σιγά σιγά, οι περισσότεροι γυρίσαμε στα σπίτια μας. Κάποιοι άλλοι κάψανε γι ακόμα μια φορά την Αθήνα, κι οι υπόλοιποι, λέει, πήραν Δάνειο….!

ΥΓ: Φοβάμαι γιατί η νύχτα πούρχεται είναι μεγάλη, κι εγώ μένω ακόμα να βασανίζομαι κολλημένος σε μια φράση από τη «Χώρα των τυφλών» του H.G.Wells: «Σας τόχα πεί. Αναθεματισμένοι βλάκες!…»